Laatste ziekenhuisbezoek

We zijn inmiddels als een paar weken verder en het laatste ziekenhuisbezoek nadert. Buiten het ongemak wat het met zich mee brengt, ging het verassend goed. Wel had ik een drukplek op mijn zij van het korset.
Hele dagen bracht ik door op de bank, kijkend naar de tv. Mijn leven voor het ongeluk bestond uit allemaal leuke dingen. Ik ging naar school, werkte en had een paard om elke dag voor te zorgen. Nu zat ik al vier weken thuis voor me uit te kijken.

Gelukkig kreeg ik een aanbod waardoor ik iets meer spanning in mijn leven kreeg. Ik mocht bij mijn moeder op school helpen. Zo kon ik toch nog een beetje juf zijn, en was ik weer onder mensen. Enkele dagen in de week werd ik naar school gereden en weer thuis gebracht. Het was niet altijd even makkelijk. Een trap op lopen was al erg vermoeiend, en te lang zitten kon ik ook nog niet. Wel kon ik hier zelf bepalen wat en wanneer ik iets ging doen.

Het laatste ziekenhuis bezoek naderde. Ik had er zelf wel een goed gevoel bij. Ik had me netjes aan de afspraken gehouden, hoewel ik toch al meer deed dan dat ik eigenlijk mocht. Hele weken stil zitten is gewoon niks voor mij!
Deze keer kon ik zelf lopen door het ziekenhuis, en hoefde ik niet in een rolstoel te zitten. Foto's werden gemaakt en we hadden een afspraak bij de orthopedisch chirurg. Ik hoopte dat het er allemaal goed uit zag, en dat het korset eindelijk af mocht. De vraag was dan nog of ik het wel durfte, zo ineens zonder korset..

Iets wat voor de meeste mensen gewoon is.

Gelukkig konden we goed nieuws ontvangen in het ziekenhuis. Nadat we foto's hadden laten maken hadden we een afspraak bij de orthopedisch chirurg. Deze had de foto's al snel bekeken en wist ons te vertellen dat de breuk er goed uit zag. Mijn moeder voelde meer spanning dan ik. Ik wilde alleen maar dit korset af. Ik wilde een ander korset, die beter zat.

Daar was de dokter het in eerste instantie niet mee eens. Hij wilde mij met dit korset laten lopen voor de rest van de weken. Met wat aandringen kregen we een afspraak bij de gipskamer om een nieuw korset aan te laten meten.
Het was een raar gevoel om na een week ineens zonder korset te staan. Ik merkte ook dat ik duizelig werd en vroeg of ik even mocht gaan zitten. Wat een vreemd gevoel.. Wat voor de meeste mensen iets vanzelfsprekends is, is voor mij nu ineens een hele uitdaging.

En daar zit je dan. Weer thuis na het eerste ziekenhuis bezoek met een nieuw aangemeten korset. Dit korset kan ik afdoen zodat ik lekker kon douchen. En dat was een verademing!

Ziekenhuis bezoek

De dagen voor het eerste ziekenhuis bezoek waren zeker geen pretje. Natuurlijk was het fijn om medicijnen te krijgen om de pijn te onderdrukken, maar het feit dat ze vergeten waren een maagbeschermer mee te geven was wat minder..

Gelukkig voelde ik me de dag van het ziekenhuis bezoek een stuk beter. Ook deze autorit was voorzichtig, maar toch voelde ik me al een stuk zekerder.
Beneden werd ik afgezet zodat ik niet zover hoefde te lopen. Na een week thuis gezeten te hebben zonder mensen om mij heen, had ik wel behoefte aan contact. De dames die bij de deur stonden keken mij al vragend aan. Ik liep natuurlijk ook alles behalve soepel en ik liep nog  in mijn eentje. Een van de gastvrouwen liep naar me toe en begon een gesprek. Dit vond ik wel fijn tot mijn moeder er weer was.

Volgende confronterende probleem: ga ik het redden om door het ziekenhuis te lopen? Of moet ik op 21 jarige leeftijd met een rolstoel door het ziekenhuis gereden worden? Toch maar een rolstoel pakken dan..

En daar zit je dan, op 21 jarige leeftijd in een rolstoel door het ziekenhuis geduwd worden..

Bezoekje brengen aan..

Winaldo!
Ondanks mijn val ben ik nog steeds stapelgek op dat beestje, ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Dus met alle ongemak in de auto geklommen bij mijn moeder en naar de manege gereden. Elke drempel werd met zorgvuldigheid genomen. Wederom moest ik liggen in de auto omdat het korset me niks anders toe liet.

Na een ritje van een kwartier waren we aangekomen. Met een beetje hulp uit de auto gekomen en nu strompelend naar de stallen lopen. Mijn rug deed geen pijn, maar ik liep wel heel voorzichtig.

Hoewel ik niks met hem kon doen, vond ik het fijn hem weer te zien. Ik had hem een week niet gezien, en had dat snuutje wel gemist.. Ik wilde naar de manege om te voorkomen dat ik echt bang voor hem zou worden. Ik wist immers dat hij aan de hand super lief is, en daar moest ik me even aan herinneren. Tijdens het half uurtje dat ik op stal was, heb ik ook met de eigenaar van de stal gesproken. 'Ben je er weer? Bedrust!!'. En ja dat klopt, ik moest zoveel mogelijk liggen. Maar dat is niks voor mij, de andere dagen van de week lag ik braaf op de bank tv te kijken. Dit uitstapje was zo fijn!

Gelukkig had ik de week voor het ongeluk afgesproken dat Winaldo elke dag een uur in de paddock zou komen te staan. Ik hoefde me geen zorgen te maken over Winaldo, daar werd op gelet.

In het weekend zou mijn moeder naar de manege gaan, om Winaldo te poetsen en te longeren. Toen ze terug kwam, had ze een grote kaart meegekregen. Op deze kaart stonden alle namen van de mensen op de pensionstal die mij beterschap hadden gewenst. Dit was zo fijn om te zien, en ben ze er nog steeds dankbaar voor!

Ongemak

Ik heb nooit beseft hoe vaak je je rug gebruikt in alledaagse situaties. Denk er maar eens over na, hoe sta je op als je op de bank zit? Hoe draai je je om in bed? En simpele handelingen die je als kleuter al leert, zijn nu ook heel moeilijk. Schoenen aan doen, je veters strikken. Op je 20e volledig afhankelijk zijn van je ouders is ook niet zoals ik het graag zou willen zien.
En het zitten op de bank.. Het gipsen korset zit zo hoog dat het gewoon ongemakkelijk zit. Elke beweging maak ik met in mijn achterhoofd mijn rug. Ik mag niet voorover bukken vanwege de breuk, mag niks optillen en teveel lopen is vermoeiend.

Deze week ben ik wel gaan nadenken over het ongeluk. Had ik het kunnen voorkomen? Ja dat had ik zeker! Ik wist dat hij last van zijn rug had, en toch ging ik rijden. En vooral zonder zadel.. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Maar wat kan je er nu nog aan doen? Het is al gebeurt en ik kan het niet terug draaien. Het enige wat ik kan doen is het accepteren en wachten op wat er later gaat gebeuren.

Ik bedoel. Ik kan elke dag denken 'had ik het maar niet gedaan', maar wat schiet ik daar mee op? Accepteren is het enige wat ik kan doen..

Ik ben benieuwd hoe ik het de volgende weken ga doen, het is een lange tijd, zes weken in een korset.

Acception is the key for moving on.

Met beide benen op de grond gezet.

En daar zit je dan.. In een rolstoel met je hele middel in het gips. Nog steeds wat afwezig en draaierig van de morfine word ik naar de auto gereden. Na de hele middag op bed te hebben gelegen, was ik blij dat ik naar buiten mocht.
In de auto gaan zitten was nog een hele uitdaging. Ja ik kon staan en lopen, maar bukken om in een auto te gaan zitten/ liggen? De stoel was helemaal naar achter gezet, zodat ik kon gaan liggen. Wat moeizaam kon ik in de auto komen. Mijn moeder vond het wel eng, rijden met iemand met een gebroken rug. Voorzichtig over elk drempeltje, steeds naar mij kijkend hoe het ging.
De weg naar huis leek eeuwig te duren. Ik dacht dat het allemaal over zou zijn als ik eenmaal thuis zou zijn.. Ik had nog niet gedacht aan de gevolgen van het ongeluk, wat er nu met mij ging gebeuren.
En de medicijnen. Pff die waren heftig. Voor elke dag in de week een schema met tijden wanneer ik wat mocht nemen. Hoewel ik helemaal geen fan ben van het gebruik van pijnstillers, was ik er nu wel heel blij mee. De eerste dagen heb ik geen pijn gevoeld.

Na de eerste dagen in mijn korset besefte ik pas hoe dankbaar ik mocht zijn na dit ongeluk. Ik herinnerde mij wat de dokter had gezegd; één wervel naar beneden en ik kon mijn benen niet meer bewegen. Ook zat de breuk aan de voorkant, waardoor mijn rug stabiel bleef.
Dankbaar voor het feit dat ik kon werken, dankbaar voor het feit dat ik naar school kon, dankbaar voor het feit dat ik onafhankelijk was.

De gedachte om overal naar toe te kunnen reizen lijkt nu een droom.

En toen..

Al snel was mijn stalgenootje bij mij. Ik wist dat ik mijn benen moest kunnen bewegen, en dat kon ik gelukkig nog. Eerst op mijn zij, toen rustig gaan zitten. Ik werd omhoog geholpen en kon onder begeleiding naar de stallen lopen. Winaldo werd door twee meisjes naar de stal gebracht.
Ondertussen had ik mijn moeder al gebeld. Ze zou snel komen.
Na zo'n 10  minuten bij de stallen te hebben gezeten werd ik misselijk en duizelig. Tegen de tijd dat mijn moeder gearriveerd was, zat ik op een stoel met een lijkbleek gezicht. De staleigenaar was bij mij, om mij in de gaten te houden. Winaldo was door twee meisjes terug in de wei gezet.
Mijn moeder besloot voor de zekerheid 112 te bellen, en te vragen naar een ambulance. De situatie uitgelegd en binnen een paar minuten hoorde ik al de sirenes.

Vanaf toen ging alles heel snel. De mensen van de ambulance besloten mij al vrij snel op de brancard te leggen. Ik werd aan alle kanten vastgesnoerd en ik moest op een schaal van 1 tot 10 uitleggen hoe erg mijn pijn was. Ik besloot dat ik wel ongeveer op een 8 zou zitten. Ik kreeg morfine toegediend en wauw, wat een ervaring was dat.
Ik had bijna geen pijn meer, alles draaide en ik voelde me erg suf. Ik herinner me weinig van het ritje naar de ambulance, ik herinner me alleen het plafond van de ambulance.
Ik ging een lange middag in, waarvan ik nog weinig weet. De morfine en de paracetemol deden zijn werk goed en ik was erg suf. Voor een paar uur was het plafond van het ziekenhuis het enige wat ik zeg. Er werden foto's gemaakt, overleggen werden gepleegd en na zo'n drie uur in het ziekenhuis kwam de dokter met een verontrustend bericht. De kans bestond dat ik een wervel in mijn rug gebroken had. Ze wisten het niet zeker, dus moet ik door een scan om het zeker te weten.
Op dit moment was de morfine nog erg goed zijn werk aan het doen en keek ik erg versuft, ik weet er ook weinig meer van.
Na nog een uur gewacht te hebben (gelukkig mocht de nek-brace af, wat zat dat ding strak..) kreeg ik het nieuws te horen. Helaas, een wervel in mijn rug gebroken..